Çok önemli!

O kadar çok önem verilir ki, nefes sıkışır. El göğse gider çünkü ciğerler hava almıyor gibi hissedilir.
Yakında kim varsa, o çok önemli biridir..
Sanki bu, üst versiyon insan yaratılmış gibi bir algılamadır. Ondan onay alınmalı, onun gönlü hoş edilmeli ve memnuniyeti yüzünden okunmalıdır. Böyle bir yerleşmiş mecburi hoşgörü ve vericilik hizmeti ile beklenen karşılık ‘efendi’nin rızasıdır.
Köle-efendi ilişkisi içinde, o efendidir..
Kölelik, bir rıza arayışına razı oluş hali ile başlar. Yakın ilişkiyi sürdürmekte, sürekli veren tarafta kalmak ise, hizmetliliği devam ettirmektir. Karşı tarafı iyi hissettirmeye çalıştıkça, insanın kendine kullanması için verilen enerjisi, efendisine harcanır.
Sonra tükenmişlik hisleri örümcek ağlarını örer..
Bir arkadaş toplantısına gitmek zor gelir. Kendine aldığın yüz maskesi kenarda kalır. Yazıldığın spor salonuna gidemeden paketin günü dolar. Seyahat edip sıhhat bulmak, niyette kalır. Kendine, bir tas çorba pişirip içmek zul gelir. 
En iyi versiyonuyla yaşatılan kişinin yokluğu büyük bir boşluktur..
Kendinle kalmak, kendini hatırlamaktır ve bununla yüzleşmemek için hep bir işe koşturma vardır. Duramama ile, her gün bir çok işin meşguliyetleriyle geçer. Geriye dönüp bakıldığında ise, üzerine koyarak kendine yatırım yapma ya da kendine keyif veren kaliteli zaman görülemez. 
Başarı, efendinin sevgisini kazanmadır..
O bir türlü gelmeyen sevgiyle gülümseme ve sahiplenme, bir yarım kalmışlıktır. Bu yarımlık, tamamlanmalıdır. Beyinde, hikayelerin sonları mutlu yazılmaya çalışılır fakat hikayelerin sonu hayal kırıklığıdır. Bir mutlu anıya atılan kulaçlar, ödül ile tatmin arayışınadır. 
Her verilene karşılık alınan, ödül değil cezadır..
Alınan cezalar; uzaklaşmadır, aldatmadır, iletişimsizliktir, küçümsemedir, değersiz görmedir, kusur aramadır, aşağılamadır, beğenmemedir veya yetersiz hissettirmedir.
Bunun adı kaybetmektir..
Evet, ortada bir kayıp vardır. Tek seferlik bir ömür hediyesi, elden kayıp gitmektedir. Halbuki, o bir cevherin ortaya çıkma zamanıdır. Kişinin kendi potansiyelini yaşama zamanıdır. Kişi ise, kendinde kayıptır.
Şimdi hala yakındaki kişi mi önemlidir?..
Hepimize hayat hediyemizi kendimize kullanmamızı diliyorum..